50ος Διεθνής Διαγωνισμός Αλληλογραφίας Νέων 2021 - Αποσπάσματα Εκθέσεων Μαθητών

Κατηγορία: Διακρίσεις - Διαγωνισμοί Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 22 Μαρτίου 2021

 

 

[…]Στα σχολεία, τουλάχιστον σε αυτό που πάω εγώ, είναι όλα αρκετά δύσκολα. Οι περισσότεροι καθηγητές δεν μας επιτρέπουν να βγάζουμε την μάσκα ούτε καν για να πιούμε νερό! Το πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι είναι η πρώτη μου χρονιά στο γυμνάσιο και δεν ξέρω τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου. Με τις μάσκες είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις κάποιον, ακόμα και αν είναι γνωστός σου! Εγώ δεν έχω δει τα πρόσωπα των καινούριων συμμαθητών μου. Είναι πολύ στενάχωρο για εμένα, γιατί δεν γίνεται κανείς να κάνει φίλους άμε δεν ξέρει πώς δείχνουν. […]

 

 

Επίσης δεν μαζευόμαστε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, όπως συνηθίζαμε. Θυμάμαι που μαζευόμαστε κάθε Χριστούγεννα όλα τα ξαδέρφια  και κοιμόμασταν αργά, λέγοντας ιστορίες. Μου λείπουν όλα! Οι συγκεντρώσεις στην αυλή μας με όλη την οικογένεια, τα καθημερινά τραπέζια, τα πιτζάμα – πάρτι με τα ξαδέρφια μου στην γιαγιά και τον παππού… μου λείπουν όλα… Αλλά προτιμώ να είμαι μακριά τους και να είναι ασφαλείς, παρά να είμαι κοντά τους και να τους χάσω για πάντα! Δεν θα άντεχα τις τύψεις.

 

 ΕΛΕΝΑ Ζ., ΤΜΗΜΑ Α1

 

 […] Και ενώ όλα κυλούσαν φυσιολογικά και σχεδόν πληκτικά λόγω της καθημερινότητάς μας, ξαφνικά όλα ανατράπηκαν. Με ένα επίσημο διάγγελμα ανακοινώθηκε το κλείσιμο των σχολείων. Στην αρχή κάτι τέτοιο φάνταζε ιδανικό, ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί. Στη συνέχεια όμως, αποδείχτηκε τραγικό. […] Συνειδητοποίησα το ευμετάβολο της ζωής… Το αναγκαστικό διάλειμμα, η παύση από όλες τις ενδοσχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητές μου με βοήθησε να εμπεδώσω στον υπέρτατο βαθμό αυτό που διατυμπάνιζαν όλοι και όμως το υποτιμούσα: ότι δεν υπάρχει πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή από την υγεία και να προσθέσω κάτι ακόμα, την ελευθερία.

 

[…] Πολλές φορές αποθαρρύνομαι ακόμα περισσότερο αναλογιζόμενη ανθρώπους ώριμης ηλικίας. Πόσοι άνθρωποι έμειναν μόνοι, μακριά από δικά τους άτομα λόγω συγκυριών; Για κάποιους ανθρώπους όλη τους η ζωή είναι μια πόρτα και ένα κουδούνι που θα χτύπαγε. Τώρα σώπασε και αυτό.

 

[…] Τέλος, αδερφή μου, πιστεύω ότι η πανδημία μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους. Στις γειτονιές μας άνθρωποι βγήκαν στα μπαλκόνια να παίξουν μουσική για να διασκεδάζουν όλους, ομάδες συμμετείχαν σε φιλανθρωπικούς αγώνες, επιχειρηματίες πρόσφεραν υπέρογκα ποσά υπέρ της πατρίδας. Αυτό για εμένα σημαίνει ότι η ανθρωπιά ενυπάρχει, δηλώνοντας το δυναμικό της παρόν. Γιατί όλοι είμαστε κύματα στην ίδια θάλασσα που ο ξαφνικός βοριάς μετέτρεψε τη νηνεμία της σε τρικυμία προσπαθώντας να παρασύρει τους πάντες… ΔΕΣΠΟΙΝΑ Κ., ΤΜΗΜΑ Β2

 

Αγαπημένε μου παππού και γιαγιά,

 

Μου λείψατε! […] Δεν πέρασε ούτε ένα βράδυ που να μην σας σκέφτομαι και να μην ανησυχήσω για εσάς. Επιθυμούσα και τους φίλους βέβαια. Νοσταλγούσα τις ημέρες στο σχολείο που δεν φορούσαμε μάσκες και γελούσαμε όλοι μαζί. Την ζωντάνια και την ενέργεια που είχαμε όλοι και επικρατούσε στην τάξη. Αλήθεια, πώς είχαμε τόση ενέργεια; Θυμάμαι δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε το βράδυ ή κάναμε μαθήματα μέχρι τις 11.00 το βράδυ! Τώρα … άσε! Κοιμόμαστε δώδεκα ώρες την ημέρα και πάλι κουρασμένοι είμαστε. Ας φύγουμε από αυτό το κομμάτι! Θυμάμαι και άλλα! Τις χαζομάρες που λέγαμε και κάναμε! Μπορεί με κάποιες από αυτές τότε να μην γελούσα αλλά, όταν τις σκεφτόμουν, γελούσα μόνη μου τα βράδια σαν ερωτευμένη. Ακόμα και το μάθημα μου έλειψε! Φανταστείτε! Επίσης, τα διαλείμματα που ξοδεύαμε για να πάρουμε τις ασκήσεις ο ένας από τον άλλον. Πάντα υπάρχει το ένα παιδί που δεν τις έχει κάνει. Δε μπορούμε όμως να ξεχάσουμε και το αξέχαστο! Το μεγαλύτερο θέμα που υπάρχει σε κάθε σχολείο: την ουρά στο κυλικείο, στο πρώτο διάλειμμα. Εντάξει! Σπρωχνόμασταν και κλέβαμε σειρές ο ένας από τον άλλο, για να μην μας πάρουν το τοστ!

 

[…] Είμαι σίγουρη, τώρα όλοι έχουμε μετανιώσει ορισμένες στιγμές που σπαταλήσαμε γκρινιάζοντας, νευριάζονται και κλαίγοντας μπορώ να πω, για ασήμαντα πράγματα. […] Η καραντίνα ήρθε όταν πολλά παιδιά ήταν έφηβοι. Όπως και εγώ! Μας χάλασε τα εφηβικά χρόνια. […] Κάτι ακόμα: στα διαδικτυακά μαθήματα δεν χάσαμε καμία ώρα μαθήματος. Ούτε εκδρομές κάναμε ούτε γιορτές. Οπότε το αποτέλεσμα είναι να έχουμε κάνει περισσότερος ώρες μαθημάτων από ό,τι θα κάναμε υπό κανονικές συνθήκες. Αφού ισχύει όμως αυτό, γιατί να θέλουν να κάνουν παράταση του σχολικού έτους; Εμάς μας ρώτησαν; Για την ψυχολογία μας λένε! Αυτό ισχύει αν θέλουν να την καταστρέψουν. Δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που θα χαίρεται κάνοντας μάθημα, αντί να κολυμπάει στη θάλασσα… ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ Κ., ΤΜΗΜΑ Β2

 

 

 

[…] Πλέον έχουμε 2021 και εδώ και έναν χρόνο η ζωή μας έχει αλλάξει εντελώς. Εμφανίστηκε ένας νέος ιός Covid – 19 ή κορωνοϊός που μεταδίδεται πολύ εύκολα και έχει προκαλέσει πανδημία. Αναγκαστήκαμε να μένουμε στα σπίτια μας και να φοράμε μάσκες παντού, για να περιορίσουμε την μετάδοση. […] Τα νοσοκομεία σε όλον τον κόσμο είναι γεμάτα από ανθρώπους που παλεύουν για να ζήσουν γιατροί και νοσηλευτές δίνουν μεγάλη μάχη για να νικήσουν τον ιό, δουλεύοντας σκληρά επί ώρες. Επιστήμονες από όλη τη Γη τον μελετούν νύχτα μέρα, με σκοπό να βρουν αποτελεσματικά φάρμακα για θεραπείες. Μπορεί να σου φανεί απίστευτο, αλλά έχουμε φτάσει σε σημείο να φοβόμαστε τους ανθρώπους που αγαπάμε […]

 

Παρόλα αυτά, υπάρχουν θετικές πλευρές […] Έτσι μέσα στην καραντίνα βρήκαμε τρόπους να συνεχίσουμε τη ζωή μας. «Πηγαίνουμε» σχολείο μέσω του υπολογιστή! «Συναντιόμαστε» με τους φίλους μας στο διαδίκτυο! Περνάμε περισσότερο χρόνο με την οικογένεια παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια, βλέποντας ταινίες, πηγαίνοντας για περπάτημα και δοκιμάζοντας καινούργιες συνταγές από όλον τον κόσμο! Καμιά φορά, φοράμε ακόμα και τα καλά μας και παρακολουθούμε θέατρο σε ζωντανή μετάδοση από τον υπολογιστή! Και στις γιορτές κάναμε αλλαγή χρόνου όλοι μαζί … με βιντεοκλήση!

 

[…] Τώρα που το σκέφτομαι, αν μου δινόταν η ευκαιρία δεν θα άλλαζα τίποτα. Έμαθα πάρα πολλά μέσα απ΄ αυτή την κατάσταση, άρχισα να βλέπω τις μικρές χαρές της ζωής και να εκτιμώ τα απλά καθημερινά πράγματα . Πλέον νιώθω ευγνώμων για όλα αυτά που έχω και δεν ζητάω περισσότερα. […] Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο περήφανη είμαι για τους ανθρώπους, που δεν αφήσαμε τίποτα να μας πατήσει κάτω, αλλά μείναμε δυνατοί! Αχ, προγιαγιά μου, εγώ συνεχίζω να ελπίζω και ξέρω ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε!... ΜΑΡΙΑ Τ., ΤΜΗΜΑ Β3

 

Εμφανίσεις: 283