Σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών (κήλη των αθλητών) Sportsman?s hernia
Γράφει: Θωμάς Ε. Διαμαντής, Γενικός χειρουργός
Το Σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών ή αλλιώς κήλη των αθλητών, είναι μια πάθηση που αντιμετωπίζουν όλο και ποιο συχνά αρκετοί αθλητές κυρίως ποδοσφαιριστές και καλαθοσφαιριστές ή γενικότερα αθλούμενοι.
Ο Jerry Gilmore αναγνώρισε το σύνδρομο αυτό πρώτος το 1980 και ανέπτυξε μια χειρουργική τεχνική αποκαταστάσεως. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν, άλγος στην περιοχή της βουβωνικής χώρας και στην ηβική σύμφυση, που μερικές φορές είναι τόσο έντονο που ο επαγγελματίας αθλητής μπορεί να εγκαταλείψει ακόμη και μια λαμπρή καριέρα. Οι τραυματισμοί της βουβωνικής χώρας αποτελούν το 2 έως 5 % όλων των αθλητικών τραυματισμών, έτσι για να μην έχουμε καταστροφικές συνέπειες στην καριέρα των αθλητών η σωστή διάγνωση και θεραπεία έχουν πρωτεύοντα ρόλο, ώστε η πάθηση αυτή να μην γίνει χρόνια.
Παθήσεις που περιλαμβάνονται στο σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών είναι:
· Τενοντοπάθεια των προσαγωγών.
· Τενοντοπάθεια του λαγονοψοίτου.
· Τενοντοπάθεια του ορθού κοιλιακού.
· Κατάγματα εκ κοπώσεως ηβικού οστού.
· Κατάγματα εκ κοπώσεως του αυχένα του μηριαίου.
· Τραυματική ηβική οστείτης.
· Παγίδευση του θυρεοειδούς νεύρου.
SPORTS HERNIA
Ο αιτιολογικός μηχανισμός αυτής της παθήσεως είναι ο οξύς ή χρόνιος τραυματισμός που μπορεί να συμβεί το ίδιο ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες αθλητές, κυρίως ποδοσφαιριστές λόγω συγκεκριμένων κινήσεων (π.χ. ΣΟΥΤ) και στους καλαθοσφαιριστές (π.χ. ΑΛΜΑΤΑ). Πριν από μερικά χρόνια ο πόνος σε αυτή την περιοχή ήταν σπάνιος και οφείλετο σε οξύ τραυματισμό των προσαγωγών μυών μετά από μία απότομη κίνηση που συνδυαζόταν με γλίστρημα ή σύγκρουση, απότομες τρίπλες, απότομες αλλαγές κατεύθυνσης, απότομα κοψίματα, απότομες πάσες με την μπάλα του ποδοσφαίρου.
Αν όλα αυτά γίνονται σε περιορισμένο χώρο τα φορτία αυξάνονται και η πιθανότητα τραυματισμού το ίδιο. Παρ?ολα αυτά, αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το basket, το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και οι ταχύτητες στον στίβο, έχουν γίνει πολύ πιο δημοφιλή, αλλά και πολύ πιο δυναμικά. Οι σημερινοί παίκτες είναι πιο «επιθετικοί», οι απαιτήσεις περισσότερες, οι δυνάμεις που ασκούνται είναι μεγαλύτερες, οι προπονήσεις σαφώς πιο έντονες και τα διαστήματα ξεκούρασης στους επαγγελματίες πολύ μικρά.
Οι παράγοντες αυτοί κάνουν τους τραυματισμούς στην περιοχή που προαναφέραμε πολύ πιο συχνούς. Έτσι έχουμε διάχυτο άλγος επιδεινούμενο με την άσκηση και ιδιαίτερα κατά την έκταση των ισχίων, στο στρίψιμο και στη στροφή. Ο πόνος αντανακλά στον προσαγωγό ή στους όρχεις, και γίνεται εντονότερος με το βήχα ή το φτέρνισμα ή κατά την διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα:
· Χαλάρωσης του έξω βουβωνικού στομίου.
· Ρήξη της απονεύρωσης του έξω λοξού.
· Ρήξη του κοινού καταφυτικού τένοντα.
· Ρήξη της απονεύρωσης του εγκάρσιου κοιλιακού.
· Διαχωρισμός βουβωνικού συνδέσμου.
Κλινικά είναι δύσκολο να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στην κήλη των αθλητών και στα άλλα αίτια βουβωβικού άλγους. Για την διαφοροδιάγνωση μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ακτινογραφίες, υπέρηχους, κηλογραφίες, μαγνητική τομογραφία ώστε να αποκλείσουμε της άλλες αιτίες.
Η διάγνωση του βουβωνικού άλγους στους αθλητές είναι δύσκολη για δύο λόγους:
- η ανατομία της περιοχής είναι πολύπλοκη και
- συνήθως συνυπάρχουν 2 με 3 διαφορετικοί τραυματισμοί.
Η συντηρητική θεραπεία με φάρμακα και φυσιοθεραπεία συνήθως αποτυγχάνει αλλά σε περιπτώσεις αβέβαιης διάγνωσης μπορεί να δοκιμαστή. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα εξαφανίζονται μετά από πολυήμερη ανάπαυση, αλλά επιστρέφουν σχεδόν αμέσως όταν ο αθλητής μπαίνει σε πρόγραμμα πλήρους δραστηριότητας ακόμα και μετά από εβδομάδες ή μήνες ξεκούρασης. Η χειρουργική προσέγγιση αυτού του προβλήματος έχει επιτυχία της τάξεως του 95% δίνοντας άμεση και μόνιμη λύση σε αθλητές υψηλών επιδόσεων.
Υπάρχουν δύο χειρουργικές τεχνικές αποκαταστάσεως αυτού του προβλήματος:
- Η ανοικτή τεχνική, όπου για την επίλυση του προβλήματος έχουμε διατομή περιτονιών, μυών και συραφή του πλέγματος για ενύσχιση του οπισθίου τοιχώματος, άρα καθυστέρηση στην αποθεραπεία και στην επιστροφή στην αγωνιστική δράση.
- Η λαπαροσκοπική εξωπεριτοναική αποκατάσταση με τοποθέτηση πλέγματος (T.E.P), που πραγματοποιείται μέσα από 3 τομές των 5 χιλιοστών στο δέρμα, χωρίς διατομή περιτονιών, απονευρώσεων ή μυών επομένως κατά συνέπεια ελάττωση του μετεγχειρητικού πόνου και άμεση επιστροφή στους αγωνιστικούς χώρους (ταχύτατη ανάρρωση).
Βασικά η λαπαροκοπική αποκατάσταση, αναδεικνύει την ανατομία του έσω και έξω βουβωνικού στομίου, επιθεωρεί άριστα και σε ποσοστό 100% την πορεία του περιτοναϊκού σάκου και αναδεικνύει ΠΑΝΤΑ την ύπαρξη λανθάνουσας - άρχόμενης ή και πραγματικής κήλης είτε "ευθείας" είτε "λοξής"!
Η επιδιόρθωση γίνεται με "ανάταξη-επανατοποθέτηση" του περιτοναϊκού σάκου στην σωστή του ανατομική θέση, στην επιδιόρθωση του έσω στομίου και την παράλληλη επιδιόρθωση της κήλης αλλά και ΕΝΙΣΧΥΣΗ του κατώτερου κοιλιακού τοιχώματος-συστήματος των ορθών κοιλιακών μυών με την τοποθέτηση πλέγματος. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι όταν το πρόβλημα είναι αμφωτερόπλευρο η λαπαροσκοπική αποκατάσταση γίνεται δια των ιδίων οπών και για της δύο πλευρές.
Το σημαντικότερο όμως, είναι το γεγονός ότι η παραμονή του ασθενούς στο νοσοκομείο περιορίζεται σε λίγες μόνον ώρες, έως το πολύ μία μέρα. Ο χειρουργημένος μπορεί να περπατήσει και να καθίσει την ίδια μέρα, ενώ η επιστροφή στις καθημερινές του δραστηριότητες όπως είναι το μπάνιο, το ανέβασμα μιας σκάλας, η οδήγηση, το σήκωμα βάρους έως 5 κιλά, ακόμα και οι σεξουαλικές δραστηριότητες, αποκαθίστανται μέσα σε διάστημα 3 έως 5 ημερών.
Η λαπαροσκοπική επέμβαση, εγγυάται ένα άριστο αισθητικό αποτέλεσμα μια και δεν υπάρχει ουλή, ενώ από ιατρικής πλευράς, επισημαίνεται η μη δημιουργία φλεγμονών αλλά , ούτε και μετεγχειρητικών λοιμώξεων. Η μέθοδος αυτή, πέραν των πλεονεκτημάτων που έχει, δίνει τη δυνατότητα στο 95% των χειρουργημένων αθλητών να επανέρχονται μετά από 4-6 εβδομάδες στις κανονικές αθλητικές τους δραστηριότητες σε αντίθεση με τις περιπτώσεις ανοιχτής επέμβασης ,που οι ασθενείς χρειάζονται 3-4 μήνες. Στην καριέρα ενός αθλητή καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος και για αυτό η επιστροφή στην αγωνιστική δράση πρέπει να είναι άμεση και χωρίς επιπλοκές.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπών πόσο σημαντικά είναι τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής αποκατάστασης στο σύνδρομο των κοιλιακών προσαγωγών για την υγεία και την καριέρα των αθλητών.
Η σωστή γυμναστική για κάθε σωματότυπο
Γράφει: Σμπώκος Εμμανουήλ, Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Οι ειδικοί έχουν ξεχωρίσει τέσσερεις σωματικούς τύπους ανάλογα με το σχήμα, το σκελετό και την κατανομή του βάρους: το ?Κουτάλι?, την ?Κλεψύδρα?, τον ?Κώνο? και τον ?Χάρακα? και είναι όλοι σωματότυποι που έχουν από τη φυσική τους κατασκευή πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Η σωστή άσκηση μπορεί άμεσα να αμβλύνει το όποιο πρόβλημα υπάρχει και να βελτιώσει τα ήδη καλοσχηματισμένα σημεία του κορμιού, ενώ ένα ακατάλληλο πρόγραμμα μπορεί να φέρει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.
Βρείτε το δικό σας τύπο και ακολουθείστε το σωστό πρόγραμμα με σκοπό την σωστή άσκηση και τα εμφανή αποτελέσματα:
1. Έχετε την τάση να παραμένετε λεπτοί:
α) στο άνω μέρος του σώματος
β) σε όλο το σώμα
γ) στην περιοχή της μέσης
δ) στο κάτω μέρος του σώματος
2. Πού συγκεντρώνεται συνήθως το έξτρα βάρος;
α) Στους γοφούς, στους μηρούς και τους γλουτούς;
β) Στο στομάχι και τους γλουτούς
γ) Και στο άνω και στο κάτω μέρος του σώματος
δ) Στην πλάτη, το στήθος, στα χέρια και στο στομάχι
3. Σε ποιο τμήμα του σώματος σας είναι πιο δύσκολο να αδυνατίσετε;
α) Στο κάτω μέρος
β) Στο άνω μέρος και το κάτω μέρος
γ) Δεν είναι και τόσο δύσκολο
δ) Στο άνω μέρος
4. Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στο σώμα σας, τι θα ήταν:
α) Στο κάτω μέρος: τους γλουτούς, το εσωτερικό των μηρών και τους γοφούς
β) Το στομάχι
γ) Το άνω μέρος και το κάτω
δ) και τα δύο θέλουν δουλειά
Περισσότερα α: κουτάλι, β: χάρακας, γ: κλεψύδρα, δ: κώνος
Κουτάλι
Χαρακτηριστικά: Ωραίο άνω κορμό - άνω κοιλιακούς και χέρια.
Το πάνω μέρος του σώματος είναι πιο αδύνατο και στενό.
Πιο κοντά πόδια και μακρύτερος κορμός.
Το μεγαλύτερο μέρος του βάρους συγκεντρώνεται κάτω από τη μέση και όταν παίρνει βάρος παχαίνει κυρίως στους γοφούς, στους μηρούς και την περιοχή πίσω από τα γόνατα.
Τα αντανακλαστικά του ?κουταλιού? είναι πολύ καλά, οπότε αποδίδει ιδιαίτερα στη γυμναστική και στα σπορ που απαιτούν δύναμη στο κάτω μέρος του σώματος και συγχρονισμό. Το κλειδί είναι να διαλέξετε αερόβια άσκηση μέτριας έντασης και να τη συνδυάσετε με βάρη που θα δυναμώσουν το πάνω μέρος του κορμού.
Προτάσεις: Σχοινάκι με ταχύτητα, στατικό ποδήλατο με μικρή αντίσταση και υψηλή ταχύτητα, άρσεις ποδιών στο πλάι σε όρθια στάση.
Χάρακας
Χαρακτηριστικά: Συνήθως χρειάζεστε τη γυμναστική λιγότερο από κάθε άλλο τύπο σώματος. Είναι απαραίτητο να επικεντρώσετε την προσοχή στην ενδυνάμωση και τον σχηματισμό των μυών, αφού αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο σας. Σπάνια έχετε μεγάλο στήθος, όμως χρειάζεται να δυναμώσετε την πλάτη, κοιλιακούς και ώμους για να μην αποκτήσετε κακή στάση σώματος.
Είστε καλοί στο κολύμπι, το τζόκινγκ, τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων αφού η κατασκευή και η κατανομή του βάρος σας είναι τέτοια που δεν ασκούνται μεγάλες πιέσεις στις αρθρώσεις σας.
Προτάσεις: Διατατικές ασκήσεις, step, κοιλιακοί, ροκανίσματα (είδος εκγύμνασης κοιλιακών μυών) , push-ups, κολύμπι κλπ.
Kώνος
Χαρακτηριστικά: περισσότερος όγκος και βάρος στο άνω μέρος της πλάτης και το στήθος. Κορμός σχετικά κοντός αλλά πόδια μακριά. Το στομάχι προεξέχει μια φυσική κλίση από την κατασκευή σας που είναι ορατή. Για να αποφευχθεί λοιπόν αυτό χρειάζεται ενδυνάμωση στους κοιλιακούς μύες και αύξηση της αντοχής των επίμαχων μυών.
Είστε καλοί σε αθλήματα που απαιτούν ταχύτητα και δύναμη στο άνω μέρος του κορμού, όπως οι ρακέτες και κάθε σπορ που απαιτεί γρήγορες, δυνατές και κοφτές κινήσεις.
Προτάσεις: Θα ωφεληθείτε αν κάνετε αεροβική άσκηση σε συνδυασμό με κοιλιακούς και ασκήσεις ενδυνάμωσης του άνω κορμού. Οι ασκήσεις με βάρη είναι κατάλληλες αν χρησιμοποιήσετε λίγα κιλά για το άνω μέρος και επικεντρώσετε την προσοχή σας στην ενδυνάμωση του κάτω μισού του σώματος σας.
Κλεψύδρα
Χαρακτηριστικά: Ο τύπος αυτός σώματος έχει γενικά δυνατά οστά και μύες και είναι λιγότερο ευάλωτος στην οστεοπόρωση από άλλους τύπους και σπάνια αντιμετωπίζει προβλήματα μέσης, αφού από την κατασκευή του έχει δυνατούς κοιλιακούς. Τα πόδια είναι αδύνατα και ίσια με καλοσχηματισμένους γαστροκνήμιους (γάμπες).
Προτάσεις: σχοινάκι, στατικό ποδήλατο με χαμηλή ένταση και υψηλή ταχύτητα, γρήγορο περπάτημα, σκι.
Με ποια προπόνηση αδυνατίζουμε;
Γράφει η Κατερίνα Κύρκου, Γυμνάστρια.
Κάθε σώμα είναι μοναδικό, με τις δικές του ανάγκες και τη μορφολογία του. Η σύσταση σώματος μας βοηθάει να καθορίσουμε το ιδανικό βάρος υγείας και απόδοσης και να διαμορφώσουμε ένα πρόγραμμα άσκησης προσαρμοσμένο στις ανάγκες κάθε ασκούμενου.
Μακροχρόνιες έρευνες έχουν δείξει πως υψηλότερα επίπεδα αερόβιας άσκησης συνδέονται μεταξύ άλλων με μειωμένη κόπωση στις καθημερινές δραστηριότητες, βελτιωμένη απόδοση σε εργασία και αθλητισμό, βελτιωμένη καρδιοαναπνευστική λειτουργία και αυξημένη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου μαζί με μέγιστη καρδιακή παροχή και βελτιωμένο όγκο παλμού.
Παρ? όλα αυτά, οι διαφοροποιήσεις από άτομο σε άτομο στην επίδραση της αερόβιας προπόνησης στη σύσταση σώματος, συμβάλλει στη διαφοροποίηση των προπονητικών επιδράσεων που παρατηρείται μεταξύ ατόμων. Ένα πρόγραμμα μυϊκής ενδυνάμωσης, συγκεκριμένης έντασης και συχνότητας, τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα, θα βοηθήσει στην ορθοσωμία και τη διατήρηση της σωστής στάσης του σώματος, καθώς και στη βελτίωση του μυϊκού τόνου. Αυξάνεται έτσι άμεσα ο βασικός μεταβολισμός, γεγονός που συμβάλλει στην αύξηση των καύσεων.
Ο καλύτερος λιποδιαλύτης είναι οι ίδιοι μας οι μύες! Αναπτύσσοντάς τους, εκτός του ότι καταναλώνουμε περισσότερες θερμίδες, αυξάνουμε παράλληλα και τον βασικό μεταβολικό μας ρυθμό σε κατάσταση ηρεμίας, καθώς και την κατανάλωση οξυγόνου πριν και μετά την άσκηση. Με λίγα λόγια, ένας άνθρωπος που ασκείται συστηματικά καίει περισσότερες θερμίδες ακόμα και όταν δεν κινείται, σε σύγκριση με κάποιον που δεν γυμνάζεται καθόλου.
Πρόσφατη επιστημονική τοποθέτηση του ACSM (Αμερικανικό Αθλητιατρικό Κολλέγιο), συνιστά ότι ο συνδυασμός της μειωμένης θερμιδικής πρόσληψης και της αύξησης της θερμιδικής δαπάνης μέσω της οργανωμένης άσκησης ή άλλων μορφών φυσικής δραστηριότητας πρέπει να αποτελεί το βασικό σημείο έμφασης των προγραμμάτων απώλειας βάρους. Έχει βρεθεί ότι κάποιος μπορεί να αποκομίσει σημαντικά πλεονεκτήματα για την υγεία του με τη συμμετοχή του σε πρόγραμμα άσκησης που περιλαμβάνει τουλάχιστον 150 λεπτά (2,5 ώρες) άσκησης μέτριας έντασης την εβδομάδα.
Πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα υποδεικνύουν πως αν κάποιος αυξήσει τη διάρκεια της άσκησης προοδευτικά, επιπέδου 200-300 λεπτών (3-5 ώρες) την εβδομάδα, βοηθά στη μακροπρόθεσμη απώλεια βάρους. Η μορφή άσκησης που έχει την πιο αυξημένη μεταπροπονητική κατανάλωση οξυγόνου είναι πρώτα η έντονη άσκηση με βάρη και έπειτα η υψηλής έντασης αερόβια διαλειμματική άσκηση.
Δεδομένου ότι κάθε σώμα έχει τις αδυναμίες του, ένας συνδυασμός αερόβιας και προπόνησης ενδυνάμωσης είναι το κλειδί είτε για να αρχίσει η ζυγαριά να γέρνει προς τα αριστερά, είτε για να σταθεροποιηθούμε στο ιδανικό βάρος.
Συμβουλευτείτε τον γυμναστή σας για να σας ορίσει ένα πρόγραμμα στις δικές σας ανάγκες, με τη σωστή ένταση και επιβάρυνση που θα σας οδηγήσει στο στόχο σας. Κάνετε έτσι αποδοτικότερο και πιο ποιοτικό το χρόνο που ασχολείστε με το σώμα σας, ενώ τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν!
Πηγές: www.nutrimed.gr
Αποκτήστε το ιδανικό σώμα!
Γράφει η Ελίζα Τζόβα
Και ναι, το πήρατε απόφαση. Η άσκηση μπήκε στη ζωή σας για τα καλά και τα 30 λεπτά πάνω στο διάδρομο του γυμναστηρίου δεν είναι τελικά τόσο βασανιστικά όσο νομίζατε.
Ακολουθείτε ένα πρόγραμμα τουλάχιστον 60 λεπτά, 3-4 φορές την εβδομάδα, που να συνδυάζει αερόβια και άσκηση αντιστάσεων (βάρη), στοχεύοντας στην απώλεια βάρους, στο 'χτίσιμο' των μυών και στην αλλαγή του σχήματος του σώματός σας. Ο αρμονικός συνδυασμός γυμναστικής και διατροφής αποτελεί ακόμη ένα όπλο στο κυνήγι του ιδανικού κορμιού.
Τι πρέπει να φάτε λοιπόν για να απολαύσετε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα της άσκησης;
Κάτι που ακούγεται πολύ συχνά είναι πως η άσκηση πρέπει να γίνεται με άδειο στομάχι ώστε να καίγεται περισσότερο λίπος. Μεγάλο ΛΑΘΟΣ!! Ενέργεια δεν χρειάζονται μόνο οι επαγγελματίες αθλητές. Στις περισσότερες περιπτώσεις γυμναστική με άδειο στομάχι σημαίνει κούραση, ζαλάδα, πονοκεφάλους πριν καν ξεκινήσετε. Άρα και μικρότερη απόδοση.
Καμιά μηχανή, πόσο μάλλον το σώμα μας, δεν μπορεί να δουλέψει χωρίς καύσιμα. Αν πάλι το γεμάτο στομάχι μπορεί να σας φέρνει δυσφορία κατά την άσκηση, τότε σημασία έχει το πότε ακριβώς τρώτε.
Αναλυτικότερα:
Αν το κύριο γεύμα σας περιέχει πρωτεΐνη (κρέας, ψάρι, αυγό, τυρί), υδατάνθρακες (ψωμί, μακαρόνια, ρύζι, πατάτες) και λίπος φροντίστε να το καταναλώσετε περίπου 4 ώρες πριν την προπόνηση. Η πρωτεΐνη και το λίπος είναι πιο δύσπεπτα συστατικά και αν προσπαθήσετε να γυμναστείτε όσο ακόμη ο οργανισμός επιτελεί τη διαδικασία της πέψης, το αποτέλεσμα για εσάς θα είναι δυσάρεστο.
extra tip: ½ με 1 ώρα πριν την προπόνηση φάτε κάποιο υδατανθρακούχο σνακ που αποτελεί μια άμεση πηγή ενέργειας. Ενδεικτικές επιλογές: 1 bar δημητριακών, ένα φρούτο, 1 φέτα ψωμί με 1κ.γλ μαρμελάδα, 2 φρυγανιές με 1 κ.γλ μέλι.
Στην περίπτωση που το κύριο γεύμα σας αποτελείται κυρίως από υδατάνθρακες, ενώ η περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη και λίπος είναι αρκετά χαμηλή (π.χ. μακαρόνια), καταναλώστε το 2-3 ώρες πριν την προπόνηση. Οι υδατάνθρακες σας έχουν ήδη εφοδιάσει με ενέργεια και η αντοχή σας αυξάνεται. Προσοχή μόνο στην ποσότητα που θα καταναλώσετε, φροντίστε όταν είστε σηκωμένοι από το τραπέζι να μη νιώθετε φουσκωμένοι.
Αν γυμνάζεστε τις πρωινές ώρες φροντίστε να σηκωθείτε νωρίς για να φάτε ένα πλούσιο πρωινό αρκετή ώρα πριν την προπόνηση. Διαφορετικά προσπαθήστε να καταναλώσετε κάτι εύπεπτο και ελαφρύ ½ ώρα πριν την πρωινή σας γυμναστική, όπως ένα μιλκσεικ με φρούτα ή 100% φυσικοί χυμοί φρούτων και ημιάπαχο γάλα ή ημιάπαχο γάλα με δημητριακά.
Πηγή: www.nutrimed.gr
Τα υψηλά επίπεδα σωματικής δραστηριότητας ενδέχεται να οδηγήσουν σε αρθρίτιδα
Γράφει: Σμπώκος Εμμανουήλ, Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Οι μεσήλικες άνδρες και γυναίκες που ασχολούνται με υψηλά επίπεδα σωματικής δραστηριότητας μπορούν να προκαλέσουν ζημιά εν αγνοία τους στα γόνατά τους, ενώ αυξάνουν τον κίνδυνο για οστεοαρθρίτιδα, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Ακτινολογικής Εταιρείας της Βόρειας Αμερικής (Radiological Society of North America).
Τα δεδομένα μας δείχνουν ότι τα άτομα με υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για να αναπτύξουν ανωμαλίες του γόνατος και, κατά συνέπεια, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας?, δήλωσε ο Christoph Stehling, MD, ερευνητής στο Τμήμα Ακτινολογίας και Βιοϊατρικής Απεικόνισης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Σαν Φρανσίσκο (UCSF) και καθηγητής ακτινολογίας στο Τμήμα Κλινικής Ακτινολογίας του Πανεπιστημίου του Muenster, Γερμανία.
Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια εκφυλιστική νόσος των αρθρώσεων που προκαλεί πόνο, διόγκωση και δυσκαμψία. Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, η οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας και προσβάλλει περίπου 27 εκατομμύρια Αμερικανούς ενήλικες.
Στη μελέτη του πανεπιστημίου του UCSF συμμετείχαν 236 ασυμπτωματικοί άνθρωποι που δεν είχαν προηγούμενα ιστορικό πόνου στα γόνατα. Στην έρευνα συμμετείχαν 136 γυναίκες και 100 άνδρες, ηλικίας 45 έως 55, με φυσιολογικό βάρους. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε ομάδες χαμηλής, μέσης και υψηλής δραστηριότητας που βασίστηκε σε ερωτηματολόγιο που τους δόθηκε και κατέγραψαν τη συχνότητα και την Κλίμακα Φυσικής Δραστηριότητας για τους Ηλικιωμένους (ΚΦΔΗ). Το ΚΦΔΗ είναι ένα σταθμισμένο και πρότυπο ερωτηματολόγιο που καταγράφει τη δραστηριότητα των ηλικιωμένων με βάση το είδος της και του χρόνου που κάνουν. Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην τελική βαθμολογία του ΚΦΔΗ, αλλά ένας ασκούμενος του οποίου το επίπεδο δραστηριότητας χαρακτηρίζεται ως υψηλό, τυπικά μπορεί να σημαίνει ότι συμμετέχει σε αρκετές ώρες περπάτημα, ή άλλες μορφές άσκησης την εβδομάδα, καθώς και διάφορες εργασίες στην αυλή του σπιτιού ή άλλες δουλειές του σπιτιού.
Μυοσκελετική ανάλυση μαγνητικής τομογραφίας από δύο ακτινολόγους έδειξε ότι υπάρχει σχέση μεταξύ επιπέδου σωματικής δραστηριότητας και συχνότητας και σοβαρότητα της βλάβης στο γόνατο.
Συγκεκριμένες ανωμαλίες γόνατος εντοπίστηκαν συμπεριλαμβανομένων βλάβες μηνίσκου, βλάβες του χόνδρου, των οστών, οίδημα των οστών και βλάβες συνδέσμων. Ανωμαλίες που σχετίζονται αποκλειστικά με τα επίπεδα αύξησης της άσκησης και δεν είχαν σχέση με την ηλικία ή το φύλο.
'Η επικράτηση των ανωμαλιών του γόνατος αυξήθηκε με το επίπεδο της φυσικής άσκησης,' τόνισε ο Δρ Stehling.
Τα ευρήματα επίσης έδειξαν ότι ορισμένου τύπου δραστηριότητες ενέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ζημιάς στο γόνατο σε σχέση με άλλες με την πάροδο του χρόνου.
?Αυτή η μελέτη και άλλες προηγούμενες μελέτες από την ομάδα μας υποδεικνύουν ότι δραστηριότητες με υψηλό δείκτη καταπόνησης, όπως το τρέξιμο ή τα άλματα, μπορεί να είναι χειρότερα για την υγεία των χόνδρων,? είπε ο Δρ Stehling. ?Αντίθετα, δραστηριότητες με χαμηλό δείκτη καταπόνησης, όπως η κολύμβηση και η ποδηλασία, μπορούν να προστατεύουν τους χόνδρους?.
Υπάρχει ανάγκη για μελλοντική διερεύνηση και αξιολόγηση της επίδρασης του χαμηλού δείκτη καταπόνησης σε σχέση με τον υψηλό δείκτη καταπόνησης της σωματικής άσκησης στην εξέλιξη της νόσου.